Dag 8 - 292km Spanish Point - Westport

Vanochtend weer bijtijds op de motor gesprongen voor onze tocht naar Westport, alwaar we 2 dagen zullen bivakeren en waar we  een rustdag hebben. 

Al heel snel kwamen we, via een mooie weg met weer mooie natuur, aan bij onze eerste bezienswaardigheid van deze dag. De Cliffs of Moher. Deze kliffen zijn de meest bezochte, natuurlijke, attracties van Ierland. Het hoogste punt van de kliffen is 214 meter en strekken zich zo’n 8 km lang langs de Atlantische oceaan uit. En ik moet zeggen je had er een fantastisch uitzicht. 

Je moest er wel wat voor over hebben want de klim, in de zon met motorkleding aan, is best wel pittig. Vanuit de ingang kun je 2 verschillende beklimmingen maken en ik vind er eentje meer dan genoeg. Maar gelukkig was mijn fotograve cq reisleidster cq kasbeheerder, zo vriendelijk om beide uitzichtpunten te slechten. Petje af, ik had al een natte rug van die ene.

Nadat we weer een beetje bijgekomen waren, weer op de motor en door, op naar het volgende mooie gebied genaamd de Burren ( grote steen) Dit is een gebied van 125 vierkante mijl van kalksteen. De Ieren zeggen over dit gebied “ no water enough to drown a man, no tree to hang him, no soil to burry” nou dat klopt wel. Want je hebt hier alleen maar veel stenen met gaten. Maar het bijzondere aan dit gebiet is dat je hier 75% van alle inheemse plant soorten van Ierland vind, dit terwijl er op leisteen vrijwel niets lijkt te groeien.

Nadat we de Burren verlaten hadden kwamen we op het mindere gedeelte van deze route. Want die ging nu door Galway, wat een ramp. Het was een constante file van heel langzaam rijden tot compleet tot stilstand komen en dus een hoop ergenis. Want volgens mij waren er alleen maar oude van dagen op de weg, zij  stopte voor een rotonde, terwijl er niets aan kwam, 45 reden op een weg waar je 80 en zelfs 100 mocht en waar je officieel niet mocht inhalen, met nadruk op officieel.

Nadat we Galway achter ons hadden gelaten kwamen we bij Dunguaire Castle uit 1520.

De naam van dit kasteel is afgeleid van de Dun of King Guaire. Dit bleek een legendarisch koning te zijn van Connacht.

Hierna voerde onze route ons door het nationale parc Connemare.

Een gebied dat zich kenmerkt door bergen en meren.

 Hier zijn we dan ook even gestopt om wat te eten, een kleinigheidje zoals een panini. Maar daar dachten ze hier anders over, want het werd gewoon een complete maaltijd met chips, salade etc. Dus veels te veel, voor ons dan. Maar we hebben ons best gedaan en het smaakte ook top. 

Dus na het uitbuiken, wij weer naar de motor en wie kwam daaraan, ja hoor onze duitse vriend weer. Hij had even daarvoor bij een pompstation een broodje gegeten.

Dus wij weer wat ervaringen uitgewisseld en toen een paar km samen opgereden, tot we bij een splitsing kwamen waar wij rechts moesten en hij naar links. Na elkaar een goede en veilige reis gewenst te hebben, want wij rijden morgen niet en hij gaat wel verder, scheidde hier onze wegen.

De route voerde ons nu naar de Kylemore abbey, een romantisch neogotisch fantasiekasteel met een victoriaanse ommuurde tuin. Het was gebouwd als landhuis in 1863 voor een rijke Engels politicus. Het is nu een beroemd klooster.

Nadat we bekomen waren van de pracht en praal, stapte wij weer op ons eenvoudige vervoermiddel en hervatte wij ons tocht. Het laatste stukje reden wij langs het Killary fjord. Ja hoor wij moesten meteen weer terug denken aan Noorwegen. Ierland kent in totaal maar 3 florden en dit is er dus èèn van.

Morgen geen verhaal want dan houden wij onze rustdag.

oh ja het is uiteindelijk toch nog gelukt om 2 filmpjes van de Ring of Kerry ook op het blog toe te voegen.

Beannachtaí agus go dtí an lá tar éis an lae amárach.