Dag 11 - 219km Donegal - Letterkenny

We zijn vandaag weer met ons neus in de boter gevallen, maar daarover straks meer.

Gisteren konden we niet dineren in ons hotel/motel en moesten we dus noodgedwongen het plaatsje Donegal in. Maar dat was geen straf want wat een leuk klein plaatsje is het, met ruim meer dan voldoende eet en drink gelegenheden. Tevens staat in het centrum ook nog een stukje cultuur nl Donegal Castle, dit kasteel is bijna geheel gerestaureerd.

Na dit stukje uitwendige cultuur moest ook de inwendige cultuur eraan geloven, dus wij een leuk tentje opgezocht en hebben daar lekker gegeten.

Vanochtend stonden we op en na blik naar buiten geworpen te hebben klaarde ons gezicht ook op, want het was dan wel bewolkt maar het was droog en dat zou het de gehele dag blijven.

Dus wij, na weer een fantastich ontbijt, op de motor en op weg voor weer een hele mooie tocht. We gingen vandaag een lus rijden door de provincie Donegal. Het eerste wat we op onze weg tegenkwamen waren 3 ronde stenen bolletjes. Dit zijn de Fahan Beehive Huts, hutjes van steen die stammen uit de prehistorie en tot in 1200 bewoond werden.

Je moet wel even goed kijken want voor we het wisten waren ze er ineens en dus ook weer weg.

Hierna voerde onze route ons naar de Slieve Leagh Cliffs. Deze kliffen zijn zo’n 609m hoog en je hebt er dus een prachtig utzicht. Je had er met de motor naar toe kunnen rijden maar wij, sportief als we zijn, zijn gaan lopen.

En dat viel niet mee, kan ik je vertellen. De klim was steil en het was verder dan we dachten maar daarna had je ook wel wat.

Na weer op adem te zijn gekomen mocht de motor weer het werk doen, en dat heeft ie geweten. Want we hadden al wat bumpy roads gehad, maar dat haalde het totaal niet wat we vandaag voorgeschoteld kregen. Een achtbaan op de kermis is er niets bij en een boot op een woelig zeetje gaat minder op en neer.

 Maar prachtig was het, we kregen dit voorgeschoteld op de weg naar en door de Glenesh pass. Deze ligt ook weer in een prachtig natuurgebied.

Het was zeker mooi omdat we richting de wolken gingen, die langzaam optrokken. Je kon het heel mooi zien bij de berg Mount Errigal. Dit is de hoogste berg in dit gebied.

Je rijdt hele tijden helemaal alleen en dat maakt deze tocht juist zo mooi en spectaculair.

Aan het einde van de rit van vandaag hadden ze nog een verassing voor ons, want op een gegeven moment reden we gewoon, een flink stuk, over een veredeld karrenspoor.

En was het af en toe zoeken naar de juiste plek. Maar ook vandaag zijn we weer veilig en heelhuids aan gekomen in ons hotel.

En wat een plaatje is het.

Jammer dat we hier maar 1 nacht zijn.

voor nu zwaai zwaai en tot morgen